Zelf geniet ik, als manager van Dress for Success Eindhoven, altijd volop van samenwerken en uitwisselen met de mensen om me heen. De laatste tijd trek ik meer en meer op met jonge mensen. Bij het Oranje Fonds volg ik het programma De Verschilmakers, om jonge mensen duurzaam bij Dress for Success te betrekken. Dit zet me aan het denken. Onderzoeken te over die gaan over hoe organisaties jong talent aanspreken.
Het lijkt me zo leuk om met jongeren te bespreken en te onderzoeken hoe mensen van mijn generatie, de verschillende generaties en gen Z elkaar vinden. Met als doel: gelijkwaardig en fijn samenwerken.
Met plezier geef ik het woord aan Sam Kuppens:
Generatieverschillen, het lijkt wel of dat met de komst van de technologie een steeds groter onderwerp is geworden binnen onze samenleving. Ik, als twintiger, vind deze vooroordelen een bijzonder fenomeen. Waarom zijn er vooroordelen over mensen die in een andere leeftijdsgroep vallen? En welke vooroordelen zijn er allemaal? Welke zijn misschien ook wel waar en welke absoluut niet? Op LinkedIn zie ik regelmatig berichten voorbij komen, wat gaat over de generaties Y en Z en hoe deze generaties tegen het bedrijfsleven aankijken. Onder de berichten gebeurt toch elke keer weer wat bijzonders in de reacties, het ene voordeel naar de andere komt voorbij. Wat mij als generatie Z (geboren in 2002) toch wat zorgen baart.
Zo werden ‘’wij’’ de McDonalds generatie genoemd, alles moet snel en vooral zo goedkoop mogelijk. De vraag werd gesteld of werkgevers wel op ons konden bouwen, want wij zouden een generatie zijn van vrijheid-blijheid? Onze ouders zouden ons niet zo opgevoed hebben hoor. En wij moesten eens beseffen dat een auto van de zaak, een hoog startsalaris en vrije dagen niet vanzelfsprekend zijn.
Hier schrok ik enorm van. Allesbehalve namelijk! Zelfs bij de McDonalds vinden de meeste van onze generatie het niet erg om een paar minuten extra te wachten, als we weten dat we daarna een betere (groenere) kwaliteit (burgers) kunnen verwachten. Vrijheid-blijheid? Ja! Mag het allemaal wat minder serieus? Mag werk ook leuk zijn, of is werk alleen iets om in je levensonderhoud te voorzien? Of moeten we de schijn ophouden? Na 17:00 chagrijnig naar huis gaan dan aan iedereen vertellen dat ons werk o-zo-leuk is?
Net zoals vele van mijn studiegenoten zit ik straks met een enorme studieschuld, omdat we bij het huidige ‘aanvullende beurs stelsel’ net buiten de boot vallen. Dus werken we allemaal minimaal 20 uur in de week tegen een minimumloontje om rond te kunnen komen. Dit doen we naast een minimale studiebelasting van 40 uur per week, en dat 4,5,6 jaar lang of langer. Mogen we dan misschien uitkijken naar een baan die leuk is? En een zomer waarin we niet hoeven te werken maar gewoon een keer op vakantie kunnen? Een weekeinde waarin we niet hoeven te studeren of werken maar gewoon vrij zijn? Wij willen werken om te leven en niet leven om te werken.
Onze kijk op de wereld, wat dus blijkbaar bepaalde vooroordelen oproept heeft ook zeker een aanleiding. Ouders en docenten hebben een coachende rol gekregen in plaats van een autoritaire rol. Dat heeft invloed op hoe ‘’wij’’ tegen leidinggeven aankijken. In het gezin kregen we inspraak. En het schoolsysteem is veranderd van kennisgericht onderwijs naar competentie- en projectgericht onderwijs. Dat heeft ervoor gezorgd dat wij gewend zijn om onze mening ergens over te kunnen en mogen geven. En dat daar naar geluisterd wordt, ook niet onbelangrijk om te vermelden. Daarnaast is alles, maar dan ook alles, binnen handbereik door de snelle technologische ontwikkelingen, wat maakt dat wij op de hoogte zijn van alle andere mogelijkheden die er zijn, het maakt ons ware meesters in vergelijken. Een soort natuurlijke benchmarkers zal ik maar zeggen.
Dit is een korte samenvatting van hoe ik momenteel tegen de generatie ‘gap’ aankijk. Maar hoe mooi zou het zijn om hier eens wat meer aandacht aan te geven? Gewoon, om ons als generaties eens dichter bij elkaar te brengen. Graag vertel ik dan ook vanuit mijn ogen en ervaring hoe wij hier een stap in kunnen zetten. Want eigenlijk begint alles met wederzijds begrip toch? Zo zei Covey eens “eerst begrijpen, dan begrepen worden”. Kunnen we niet wat meer naar elkaars kwaliteiten kijken? Dat onze generatie een mening heeft, is duidelijk. Maar kunnen we daar bijvoorbeeld niet ook gebruik van maken? Ik hoor namelijk ook van vele in het bedrijfsleven dat ze onze ‘’nieuwere’’ kijk op bepaalde dingen graag willen horen om er vervolgens ook echt naar te luisteren en dat mee te nemen in nieuwe innovaties. Of dat ze specifiek naar onze generatie toe komen om vragen te stellen over duurzaamheid. Dat soort dingen geeft mij het gevoel van gehoord en gezien worden en zal mij ook eerder in staat brengen om in het weekend nog eens wat extra’s te doen voor de zaak. SAMEN bouwen aan dingen. Dat is waar mijn generatie blij van wordt.
Dus voor nu alsjeblieft mijn oproep naar IEDEREEN. Leer eerst de ander te begrijpen, voor eerst zelf begrepen te worden. Vraag eens naar elkaars argumenten/intenties en overtuigingen.
Sam Kuppens
3e jaars student Learning & Development in Organisations